🌖 Marek To Nie Imie

To właśnie atrybuty wyglądu zewnętrznego spowodowały, że Marek Winicjusz zakochał się w niej od pierwszego wejrzenia. Uczucie to było jak najbardziej odwzajemnione. Gdy została zabrana przez cezara od przybranych rodziców na Palatyn, nie kryła strachu. Wiele wcześniej słyszała o odbywających się tam rozpustach, o złej Poppei. Od przytoczonej zasady można uczynić jeden wyjątek. Dotyczy on niektórych, zwłaszcza słabo przyswojonych, nazwisk obcych, które wolno pozostawić nie odmienione, jeśli towarzyszy im odmienione imię, tytuł lub inne słowo wskazujące na przypadek. Możemy zatem powiedzieć obrazy Pabla Picassa albo obrazy Pabla Picasso. Imię to nosi jeden z autorów Ewangelii. Dzisiejszy Marek jest niewątpliwie mężczyzną obdarzonym wielką indywidualnością. Nie ujawnia swoich emocji, stonowany w uczuciach. Energiczny i konsekwentny w działaniu, nie ma dla niego rzeczy niemożliwych. W życiu zawodowym wymagający zarówno w stosunku do siebie, jak i do swoich pracowników. Imię to ma wiele odmian w różnych językach i kulturach. Marek w języku angielskim. W języku angielskim imię Marek przekształca się w Mark. Jest to bardzo popularne imię męskie, które czasami można spotkać w formie Marcus lub Marc. W Stanach Zjednoczonych imię Mark było najpopularniejsze w latach 70-tych i 80-tych XX wieku. Marek Aby nie pomieszać w żargonie ONZ, odwołuje się do Ramowej Konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie Zmian Klimatu (UNFCCC), której sygnatariusze zgodzili się ograniczyć globalne ocieplenie do poziomu poniżej 2 stopni Celsjusza w porównaniu z poziomem z lat 1850-1900 – lub, jeśli to możliwe, do 1,5 stopnia Celsjusza. Ciągle fochy strzelasz mi. Gdy nie myślę tak jak Ty. Stale wciąż pretensje masz. I marudną wredną twarz. Ciągle pytam jak to jest. Że ja kocham jaką jest. Ona ma, ona ma, ona ma, ona ma to. Ref: Ma na imię Miłość, której nie mam dość. Maleńka i piękna, z Tobą w dzień i w noc. Bardzo udane wejście Marka Krajewskiego do współczesnego świata. Długo czekałem aż Pan Marek zdecyduje się wreszcie opuścić swoją retro strefę komfortu. Co było świetne na początku, pod koniec już męczyło. Ostatnich retro kryminałów autora już nie czytałem. Ileż razy można czytać wciąż to samo. Nie wykluczam za to współpracy zawodowej z Mają, z którą na planie TTBZ wszyscy bawiliśmy wyśmienicie. To tyle, co mogę powiedzieć." - powiedział Marek Kaliszuk. nie podoba mi się imię Marek ;D a pasuje Marta, Monika, Kasia . Odpowiedz na ten komentarz. babaXD 2010-12-31 18:04:06 +11-9. Jest fajne ale ma zalety Jak tak dalej pójdzie to trudno będzie się zorientować czy chodzi o kobietę czy mężczyznę. Stoi facet i kobieta na przystanku patrz to Marek, tylko czy to on czy ona? Nie znosi monotonii. Jego charakterystyczną cechą jest pragnienie ciągłych zmian. Jeśli zdarzy się, że z powodu wyższej konieczności jego życie będzie musiało ciągle wyglądać tak samo, na pewno nie będzie czerpał z niego satysfakcji ani nie znajdzie szczęścia w takiej sytuacji, choć obiektywnie mógłby mieć taką szansę. Mercedes - auto, przez które ojciec przybrał imię córki. Na biurku leżała pocztówka przedstawiająca panoramę Kolonii. Mężczyzna chwilę jej się przypatrywał, po czym nad jednym z covIDq. Cechy osoby noszącej imię Marek Płeć: Imię męskie Pochodzenie: łacińskie (rzymskie) Znaczenie: Ten, co żyje w dwóch żywiołach Osobowość: Ten, co żyje w dwóch żywiołach Główne cechy: wola, zmysłowość, intelekt, zdrowie Dobre imię dla osób spod znaku zodiaku: Baran, Skorpion Planeta: Mars Roślina: kukurydza Zwierzę: foka Szczęśliwa liczba: 3 Szczęśliwy kamień: sodalit Szczęśliwy kolor: pamarańczowy Imieniny Marek obchodzi: 24 lutego, 5 marca, 13 marca, 19 marca, 24 marca, 29 marca, 10 kwietnia, 25 kwietnia, 28 kwietnia, 18 czerwca, 29 czerwca, 21 września, 28 września, 7 października, 22 października, 24 października, 5 listopada, 22 listopada To imię również jest z łacińskiego i wywodzi się od imienia boga Marsa. Marek posiada dużą indywidualność twórczą, kocha sztuki piękne, potrafi odnieść duże sukcesy literackie. Jeżeli nie poświęci się tej dziedzinie sztuki, to odniesie powodzenie w naukach matematycznych. Jest skryty, lojalny, spokojny, pracowity. Potrafi w każdej sytuacji odnaleźć się, wyjść cało z każdej opresji, bowiem jest pewny siebie. Lubi bardzo wolność myśli i swobodę działania, nie znosi gdyby ktoś narzucał mu swoje ramy organizacyjne. Ceni kontakt z przyrodą, lubi wygodne życie, smaczne potrawy, modne ubiory. Ma skłonności do zagłębiania się w tajemnice życia, śmierci i wiary. Może być dobrym mężem, wzorowym ojcem, szanowanym obywatelem. Znani imiennicy: Marek Antoniusz – wódz rzymski, Mark Twain – pisarz, Marek Hłasko – pisarz Imię Marek w innych językach Marcus (łac.), Mark (ang.), Markus, Mark, Marc (niem.), Marc (fr.), Marco, Marcos (hiszp.), Marco (wł.), Mark (ros.), Marek (czes.), Markus, Maroš (słowac.), Marko ( PochodzenieJest to imię męskie pochodzenia łacińskiego należące do najstarszych imion rzymskich – jego znaczenie to „należący do Marsa, związany z Marsem". Mars był bogiem wojny, jednym z najpotężniejszych w starożytnym Rzymie. Imię cieszyło się ogromną popularnością wśród rzymskich przywódców i polityków – nosili je m. in. Aureliusz Antoninus, Krassus, Atyliusz Regulus, Antoniusz czy Agrypa. Spośród klasycznych imion rzymskich, jedynie Marek jest powszechnie używane w dzisiejszych czasach. W Polsce imię Marek pojawiło się w XIII wieku, w takich formach jak Marek (1228), Marko (1265), Markusz (1388), Merkosz (1396) czy Markuszek (1461). Można też doszukać się zapisu Marka (1263), co jest żeńskim odpowiednikiem imienia Marek. Staropolskie zdrobnienia to Marczko, Marczurko, Marczyk, Markiel, Markil, Markosz, Markuszek. W przeszłości w Polsce imię nie należało do czołówki nadawanych imion, ale z biegiem lat sytuacja uległa zmianie. Obecnie nosi je ponad 440 tysięcy mężczyzn, szczególnie popularne było w latach 70. XX wieku. W roku 2000 nadano je 1050 razy, ale w roku 2014 już tylko 404 razy. Od imienia Marek pochodzą następujące nazwiska: Marczewski, Marecki, Marek, Markiewicz, Markowiak, Ewangelista W dziejach apostolskich nazywany jest też Janem i Janem Markiem, gdyż właściwie miał na imię Jan. Autor najkrótszej Ewangelii pochodził z Palestyny i był synem Marii. Zdaniem niektórych biblistów jego matka mogła być właścicielką Wieczernika, w którym miała miejsce ostatnia wieczerza i gdzie przebywali Apostołowie po śmierci i zmartwychwstania mistrza. Do Marii należał też najprawdopodobniej Ogród Getsemanii na Górze Oliwnej. Marek Ewangelista był uczniem św. Piotra i Pawła i najprawdopodobniej jeden z nich go ochrzcił. Towarzyszył Pawłowi i Barnabie, który był jego krewnym, w pierwszej podróży apostolskiej na Cypr. Marek pełnił funkcję pomocnika, jako wysłannik apostolski informował synagogi o przybyciu misjonarzy, pomagał im przy udzielaniu chrztu oraz innych czynnościach religijnych. Po przybyciu z Cypru do Perge, Marek odłączył się od kompanów i wrócił do Jerozolimy. Powodem mogła być niebezpieczna przeprawa przez góry Taurus, której podjął się Paweł. Taki ruch spowodował, że Paweł stanowczo zaprotestował, gdy Barnaba chciał zabrać Marka na drugą podróż misyjną. Doszło między nimi do kłótni, w wyniku której Barnaba wspólnie z Markiem popłynął na swoją rodzinną wyspę Cypr. Po pewnym czasie Paweł wezwał jednak Marka do Rzymu, gdyż uważał go za zaufanego sługę. Jak wynika z listów apostolskich, podczas pobytu w Rzymie w latach 60-70 Marek spisał Ewangelię, która stanowi największy dorobek jego życia. Dalsze losy Marka są niepotwierdzone, ale według tradycji i apokryfów miał być założycielem gminy chrześcijańskiej w Aleksandrii. Do dziś jest uznawany przez Koptów Egipskich za pierwszego biskupa. W Aleksandrii miał również ponieść męczeńską śmierć za panowania Nerona lub Trajana. Św. Marek jest patronem Wenecji, Egiptu pisarzy, notariuszy, robbotników budowlanych i murarzy. W ikonografii ukazywany jest najczęściej w stroju arcybiskupa, w paliuszu albo jako biskup wschodniego rytu, gdy w dłoni zamkniętą lub otwartą księgę. Przedstawia się go też w towarzystwie lwa, jednego ze zwierząt ewangelicznych..CechyMężczyzna o imieniu Marek jest trudny do rozszyfrowania, ponieważ niczym „Two Faces” z Batmana ma dwa, skrajne oblicza. Raz rozpiera go energia i jest gotów na każde wyzwanie, ale innym razem jego temperament przypomina śpiącego flegmatyka. Na szczęście najczęściej można go spotkać w tym pierwszym, lepszym wcieleniu. Marek, podobnie jak mityczny Bóg Mars, jest silnym mężczyzną, który nie boi się ryzyka oraz konsekwencji swoich wyborów. Na ogół jest pewny siebie, swoje poglądy wygłasza stanowczo, aczkolwiek w kulturalnym tonie. Trudno go jednak przekonać do zmiany zdania nawet jeśli nie ma racji. Nienawidzi jak ktoś próbuje narzucać mu swoje poglądy, ale jeszcze bardziej nie znosi przegrywać – wtedy lepiej trzymać się od niego z daleka. Charakterystyczną cechą dla Marka jest to, że wiele decyzji podejmuje pod wpływem impulsu. Przebojowość i odwaga pomaga mu w pracy zawodowej, ale często przyczynia się też do zgubnych wyborów. Jak podają imienniki jest wszechstronnym człowiekiem, co widać już w czasach szkolnych, gdy radzi sobie zarówno z przedmiotów ścisłych, humanistycznych jak i na lekcjach wychowania fizycznego. Jego talenty być może biorą się od słynnych imienników, wśród których są zarówno sportowcy jak Van Basten, Hamsik, przedstawiciele sztuki (Grechuta, Twain, Knopfler, Perepeczko) jak i wojskowi (Aureliusz, Agrypa). W źródłach poświęconych jego imieniu znajdziemy również takie różne od siebie zawody jak dziennikarz, policjant, finansista. Wśród zainteresowań przypisywanych do Marka wymienia się typowo męskie hobby, jak motoryzacja, militaria, sport, technologia, ale też i psychologię, film, turystykę. Kolejny dowód, że to wszechstronna osoba. To co wyróżnia Marka na tle innych, to pociąg do życia towarzyskiego. Uwielbia bawić się w gronie znajomych, odwiedzać nocne kluby czy kino. Chętnie też organizuje przyjęcia we własnym domu – każdy pretekst do spotkania towarzyskiego jest dla niego dobry. Z tego powodu ma wielu przyjaciół i jest powszechnie lubianą osobą. Jego wybujały temperament, aktywność, ciągle popycha go do nowych przygód. Z łatwością zdobywa kobiety, wielu kolegów mu tego zazdrości. Dziewczyny pociąga jego odważny sposób bycia, ale z drugiej strony jest również wobec nich bardzo szarmancki, taktowny. Na równi traktuje wszystkie przedstawicielki płci pięknej, niezależnie od wyglądu, poza tym przepuści w drzwiach, poniesie zakupy i oczywiście zawsze stanie w obronie. Wszystkie panie powinny jednak pamiętać, że najważniejszą kobietą w jego życiu zawsze będzie mama. To ona najszybciej wpłynie na jego zdanie, namówi go do czegoś. Powodzenie wśród kobiet sprawia, że dość późno decyduje się na związek małżeński. Chętnie korzysta z uciech życia, ale gdy w końcu pozna wybrankę swojego serca, z miejsca zapomina o miłosnych podbojach i w 100% poświęca się ojcostwu i małżeństwu. Otrzymane wyniki spełniają rolę jedynie informacyjną i nie gwarantujemy 100% dokładności. Niemniej zapewniamy, że dołożyliśmy wielu starań aby te wyniki były rzetelne i zgodne ze stanem faktycznym. Opracowanie własne na podstawie powszechnie dostępnych danych. Powielanie danych wyłącznie po uzyskaniu zgody i podaniu klikalnego źródła niniejszego opracowania. Data Popularność 24. lutego 13. marca 25. kwietnia Najczęściej obchodzone 28. kwietnia 18. czerwca 28. września 24. października 22. listopada Marek - znaczenie imienia ImieninyMarek najczęściej obchodzi imieniny 25 kwietnia, ponieważ na ten dzień przypada wspomnienie liturgiczne św. Marka Ewangelisty w Kościele katolickim, ewangelickim i anglikańskim. Ta data jest również popularna w Austrii, Francji, Niemczech, Włoszech, Hiszpanii i Szwecji. Natomiast Kościół koptyjski uznaje go za pierwszego patriarchę Aleksandrii. Ponadto, imieniny Marka można również celebrować 24 lutego, 13 marca, 28 kwietnia, 18 czerwca, 28 września, 24 października oraz 22 listopada. Pochodzenie imienia i patroniMarek to imię męskie pochodzenia łacińskiego, które nadawano już w starożytnym Rzymie. Powstało od imienia boga wojny Marsa i oznacza: wielki wojownik, należący do Marsa. W Polsce pierwszy raz odnotowano je w XIII wieku. Święci patroni o tym imieniu:– św. Marek – autor jednej z czterech Ewangelii, znany z Nowego Testamentu. Był biskupem Aleksandrii, który zginął jako męczennik za czasów cesarza Trajana. Jest patronem pisarzy, notariuszy i murarzy, patronem Wenecji, gdzie jest szczególnie czczony;– św. Marek Marcowi – zakonnik włoski, słynący z pobożności i proroctw. Znaczenie imieniaMarek jest osobą pozytywnie nastawioną do świata. Jego wyjątkowa energia, siła i wyobraźnia sprawiają, że z każdej opresji wychodzi cało. Nie lubi, gdy narzuca mu się swoją wolę, ponieważ to on musi dowodzić. Źle znosi porażki i nie lubi przegrywać. Doskonale poradzi sobie, pracując w służbach mundurowych lub na deskach teatru. W towarzystwie jest sympatyczny oraz pewny siebie. Marek często gra nieśmiałego, ale to tylko pozory. W ten sposób chce zwabić w sidła wybrankę swojego serca. Gdy to zadziała, wykaże się męskością i odpowiedzialnością w byciu ojcem oraz mężem. Warianty i zdrobnienia imieniaMareczek, Markusz, Maruś, Marko, Marusiek Formy obcojęzyczne i imieniny w innych krajachMarcus (łac.), Mark (ang.), Markus, Mark, Marc (niem.), Marc (fr.), Marco, Marcos (hiszp.), Marco (wł.) Austria, Francja, Niemcy, Włochy, Hiszpania, Szwecja – 25 kwietniaIrlandia – 21 październikaUSA – 24 października Znani imiennicyMarek Aureliusz (121-180) – cesarz rzymskiMarek Grechuta – piosenkarzMarek Hłasko (1934-1969) – pisarzMarek Kotański – psycholog, twórca MonaruMarek Kondrat – aktorMarek Frąckowiak – aktor Dodatkowe informacjeSzczęśliwym kolorem Marka jest pomarańczowy, liczbą 3, a kamieniem sodalit. Jest to imię łacińskie (Marcus i dla kobiet Marca), jedno z niewielu imion właściwych (praenomen) znanych w Rzymie od czasów archaicznych. Nosił to imię wybitny pisarz oraz mówca, Marcus Tullius Cicero. Imię Marcus pochodzi od imienia boga wojny, Marsa (Mart-icos). W krajach chrześcijańskich dobrze znane jako należące do jednego z ewangelistów, który używał go obok imienia hebrajskiego Jan (Dz 12, 12-25; 15, 37). W Polsce imię poświadczone od 1228 r. w formie Marek. W średniowieczu imienia tego używały też kobiety. Forma żeńska, Marka, poświadczona jest w Polsce w r. 1263; dziś w użyciu jest tylko forma męska. Odpowiedniki obcojęz.: łac. Marcus, ang. Mark, fr. Marc, hiszp. Marcos, niem. Markus, wł. Marco. Literatura hagiograficzna zna ponad trzydziestu świętych, którzy w niej występują pod tym imieniem. Tu ograniczamy się do przedstawienia dziesięciu, w dziejach kultu znaczniejszych, zajmujących miejsce odrębne, bardziej wyraziste. Marek, ewangelista. W księgach Nowego Testamentu występuje pod imieniem Marek albo pod imieniem Jan, albo też pod tymi imionami zestawionymi razem: -Jan zwany Markiem-. Tak właśnie nazywają go Dzieje Apostolskie (12, 12), w których pojawia się po raz pierwszy. Występuje wówczas jako syn Marii, właścicielki jakiegoś jerozolimskiego domostwa, może nawet Wieczernika; w domu tym zbierała się chętnie pierwotna chrześcijańska gmina tego miasta. Jest rzeczą prawdopodobną, że Maria zaprzyjaźniona była z apostołem Piotrem; zapewne on właśnie ochrzcił Marka, którego też nazywał potem -swoim synem- (1 P 5, 13). Gdy anioł wyzwolił Piotra z Herodowego więzienia, Marek był zapewne jeszcze bardzo młody. Działalność apostolską rozpoczął pod kierunkiem swego kuzyna z pokolenia Lewi, Barnaby. Z nim właśnie towarzyszył Pawłowi z Jerozolimy do Antiochii (Dz 12, 25), a następnie w pierwszej podróży misyjnej Apostoła narodów (Dz 13, 1-5). Dotarł tylko do Perge w Pamfilii i stamtąd z nieznanych powodów wrócił do Jerozolimy (Dz 13, 13). Wolno sądzić, że doszło do jakiegoś nieporozumienia, skoro bowiem na następną wyprawę Barnaba chciał go znów zabrać z sobą, Paweł stanowczo się temu sprzeciwił (15, 37). Doszło wtedy do małego rozłamu i Barnaba z Markiem obrali własną drogę udając się na Cypr, który był ojczyzną Barnaby (a więc może także i Marka). W jakie dziesięć lat później odnajdujemy Marka w Rzymie. Tym razem jest w towarzystwie Pawła, który wspomina o nim bardzo wyraźnie w Liście do Kolosan (4, 10). Marek wybierał się najwidoczniej do adresatów listu, skoro Paweł żąda dlań gościnnego przyjęcia. Gdy w czasie swego powtórnego uwięzienia Paweł pisał z kolei do przebywającego w Efezie Tymoteusza (2 Tm 4, 11), prosił go o przybycie i przyprowadzenie ze sobą Marka. Apostoł wspomina przy tym, iż Marek byłby mu przydatny w posługiwaniu. Z tej i innych sygnalizowanych już wzmianek wynikać się zdaje, że Marek zadowalał się spełnianiem funkcji drugorzędnych i skromniejszych zadań. Spełniał je zapewne potem wobec Piotra, który pisząc z Rzymu (1 P 5, 13) wymienia go imiennie i zwie - jak to już mówiliśmy - swym synem. Działo się to prawdopodobnie na krótko przed męczeństwem apostoła. Zdaje się, że Marek był już wówczas dość szeroko znany wśród chrześcijan Wschodu, do których pisał Piotr. Ale co stało się z nim po śmierci Piotra- Pismo Św. nie odpowiada na to pytanie. Wiadomości pochodzące z pism Ojców apostolskich są tak fragmentaryczne i trudne do uszeregowania, a tradycja ustna, utrwalona na piśmie znacznie później, tak niejednolita, że dalsze losy Marka odtwarzać możemy jedynie w przypuszczeniach. Podobno był założycielem, a przynajmniej pierwszym biskupem w Aleksandrii (o czym nie mówi ani Klemens Aleksandryjski, ani Orygenes). Mówią inni, że koniec życia spędził w Rzymie i że poniósł śmierć za Trajana, ale żaden z Ojców tego nie potwierdza; nic też nie wie o jego męczeństwie Hieronim. Trudno tym bardziej bez zastrzeżeń przyjąć późniejsze legendy o Markowej działalności w Akwilei i w Lorch, o przeniesieniu jego relikwii do Wenecji czy Reichenau. Bardziej już prawdopodobne są wzmianki starożytnych o tym, że Marek nie był bezpośrednio uczniem Chrystusa i nie towarzyszył Mu w Jego wędrówkach po Galilei i Judei. Tym łatwiej można zakładać, że w ewangelicznym epizodzie o młodzieńcu idącym w ślad za pojmanym Panem (Mk 14, 51-52) Marek mówi o sobie samym. Wreszcie nikt ze starożytnych nie wątpił w to, że on jest autorem drugiej Ewangelii synoptycznej. Harmonizuje z tym przekonaniem przekaz Papiasza, który zachował się u Euzebiusza i który Marka zwie tłumaczem Piotra - wiernym echem jego rzymskiej katechezy. Potwierdza to także układ, przegląd treści i analiza stylu tej Ewangelii. Zresztą co do czasu powstania tego natchnionego pisma i co do jego literackich powinowactw nauka nie powiedziała jeszcze ostatniego słowa. Nie wydaje nam się bowiem, aby rozwijające się ciągle badania nad literaturą judeochrześcijańską, a może nawet nowe odkrycia na miarę qumrańskich, nie zdołały rzucić na Ewangelię Marka nowego światła. Kończąc zwięzłe omówienie, powiedzmy jeszcze, że wspomnienie Marka pojawiło się w martyrologiach pod rozmaitymi datami: 23 września (Hieronimiańskie), 11 stycznia (synaksaria greckie), 25 kwietnia (Beda). Ta ostatnia data przeważała na Zachodzie i przeszła do nowego kalendarza liturgicznego. Kojarzy się nam z dawnym dniem modlitw i odprawianą wówczas procesją błagalną (Dies Rogationum). Zwyczaj ten nie wywodzi się jednak z kultu św. Marka, ale, przeciwnie, wpłynął nań o tyle, że zaczęto go czcić jako orędownika w sprawach pogody. Był poza tym patronem pisarzy, notariuszy, koszykarzy, murarzy, szklarzy, a także wielu miejscowości, zwłaszcza Wenecji. W Wielkopolsce uchodził też za opiekuna zbóż i roślin okopowych. Marek Galilejczyk, biskup w Atinie. To starożytne miasto, położone w środkowej Italii, chlubiło się ongiś swym pierwszym biskupem, który miał być Żydem nawróconym przez św. Piotra, i przez niego też wysłanym na przepowiadanie Ewangelii. Poniósł męczeństwo w dniu 28 kwietnia bliżej nie określonego roku. W rzeczywistości brak nam jakichkolwiek historycznych przesłanek dla przyjęcia elementów takiej opowieści. Na piśmie zredagował ją Piotr Diakon z Monte Cassino, który podszył się pod imię Adenulfa z Kapui i który dla skomponowania utworu posłużył się wątkami biblijnymi. Pierwotnie w Atinie czczono może Marka, biskupa miasta Aeca (później Troia di Puglia), którego Martyrologium Hieronimiańskie wspomina w dniu 5 listopada. Marek, biskup Jerozolimy. Wspomnienie zawdzięczamy Euzebiuszowi, który w swej Historii zamieścił dwie krótkie wzmianki (IV, 6 oraz V, 12). Był więc Marek nie-Żydem, pierwszym biskupem po wysiedleniu z Jerozolimy jej dotychczasowych mieszkańców. Adon wpisał go arbitralnie do swego martyrologium, a Baroniusz równie arbitralnie dodał, że męczeńską śmierć poniósł za panowania Antonina (138-161). W synaksariach wschodnich nie widnieje. Marek i Marcelian, męczennicy rzymscy. Zginęli w czasie prześladowania dioklecjańskiego. Wspomina o nich legendarna Passio Sebastiani, wedle której byli braćmi. Według pielgrzyma z Salzburga byli diakonami. Chromacjusz, prefekt miasta, kazał ich przywiązać do pala i przeszyć strzałami. Martyrologium Hieronimiańskie wspomina ich w dniu 18 czerwca, zaznaczając, że pochowano ich na Cmentarzu Balbiny. Wspominały ich też sakramentarze Gelazego i Grzegorza, z których dostali się do mszału rzymskiego. Marek, papież. Z pochodzenia był rzymianinem. Na tron Piotrowy wstąpił 18 stycznia, a zmarł 7 października 336 r. On to zarządził, aby biskupowi Rzymu sakry udzielał biskup Ostii. Poświęcił dwie bazyliki. W jednej z nich, określanej jego imieniem, znajduje się obraz Melozza da Forli, który przedstawia tego papieża krótkotrwałego pontyfikatu. Tam także przechowują urnę z jego szczątkami. Marek, biskup Aretuzy. Znany jest dzięki poważnej roli, jaką odegrał w sporze z arianami. Wziął udział w synodzie antiocheńskim w r. 341 i wtedy to stanął po stronie biskupów zwalczających wyznanie nicejskie. W roku następnym uczestniczył w poselstwie do Konstansa. Potem był w Sardyce (343) i w Sirmium (351). Współpracował w przygotowaniu synodów w Rimini i Seleucji. Gdy nań natarli arianie, zbliżył się do stronnictwa umiarkowanych homouzjan. To chyba zrehabilitowało go w oczach wielu. Grzegorz z Nazjanzu chwali go bez zastrzeżeń. Dzięki niemu dowiadujemy się także, iż z okazji zburzenia świątyni pogańskiej Marek został aresztowany i poddany okrutnym torturom. Czczono go na Wschodzie, ale nie na Zachodzie. Dopiero Klemens VIII zezwolił w r. 1598 na jego kult publiczny. Wspomnienie przypada 29 marca. Marek z Tarmaka. Żył w IV stuleciu. Wedle żywota, który się zachował, pochodził z Aten. Po śmierci rodziców udał się na górę Tarmaka, w Etiopii, i tam żył jako pustelnik. Przypisywano mu autorstwo pism zwanych memre: Spojrzenie na stan dusz po śmierci oraz Traktat o stopniach życia duchownego. Są to teksty, które przypisywano także Janowi z Lykopolis. Wspomnienie tego Marka przypada 5 marca. Marek Eremita. W swej Historia Lausiaca Palladiusz nieco miejsca poświęcił żyjącemu jeszcze opatowi Markowi. Korzystał z jego przykładu i budował się jego znajomością Biblii. Narzuca się pytanie, czy należy go utożsamiać z postacią, o której wspominają też Historia monachorum in Aegypto oraz Apoftegmaty Ojców. Miejsca w synaksariach nasuwają ponadto zagadnienie identyfikacji z pisarzem ascetycznym o tym samym imieniu. Ten ostatni był, jak Nil z Ancyry, uczniem Jana Chryzostoma. Pozostawił po sobie wiele pism, których autorstwo i wersje są ciągle przedmiotem dyskusji. Dyskusyjną jest także chronologia pism. Ich nauka nasuwa niektórym przeświadczenie, że Marek żył przed r. 431 i że niektóre z pism należy odnieść do lat 385-412. Nie wydaje się, by zagadnienia były bliskie rozstrzygnięcia. Marek z Montegallo. Urodził się w r. 1425 w Fonditore pod Montegallo (Ascoli Piceno). Wiedzy humanistycznej nabierał pod kierunkiem humanisty Henocha z Ascoli. Studiował w Perugii i Bolonii, a studia uwieńczył doktoratami z medycyny i prawa. Potem w Ascoli praktykował jako lekarz. Na nalegania ojca w r. 1451 poślubił Klarę de' Tibaldeschi. W rok później ojciec zmarł, Klara wstąpiła do klarysek, a on sam podążył do nowicjatu obserwantów. W r. 1454 został w San Severino gwardianem. Wtedy to właśnie podjął pracę kaznodziejską. Pracował na ambonach w Ascoli, Camerino, Fabriano, a równocześnie wysilał się, aby doprowadzić do zgody między zwaśnionymi stronnictwami. Zwalczał lichwę i propagował tzw. Montes pietatis. Założył je w Fabriano, Fano, Arcevii, Vicenzie. Głosił kazania wielkopostne w tej ostatniej, kiedy 19 marca 1496 r. zaskoczyła go śmierć. Pozostawił po sobie nieco pism. Długi list do bł. Kamili Baptysty Varani świadczy o tym, że zajmował się jej duchowym kierownictwem. Spontaniczny kult, który go bez zwłoki otoczył, zaaprobował w r. 1839 Grzegorz XVI. Marek Marconi. Urodził się w r. 1480 w Mantui lub Borgoforto (niedaleko Mantui). Zetknął się wcześnie z życiem eremickim, które w pobliżu wiedli dwaj hieronimici. Pociągnięty ich przykładem, mając zaledwie lat szesnaście, przylgnął do nich i wstąpił do klasztoru pod wezwaniem św. Mateusza w Migliarino (Migliareto). Zapewne przyjął później święcenia kapłańskie. Nie prowadził szerszej działalności, ale zasłynął z życia pełnego cnót i daru prorokowania. Zmarł mając lat trzydzieści, 24 lutego 1510 r. Przez wieki czczono go jako błogosławionego, ale nie przeprowadzono formalnych starań o beatyfikację. Te prowadził Józef Sarto jako biskup Mantui. On też, już jako Pius X, kult Marka Marconiego zatwierdził w r. 1906. Mogą w nim drzemać dwie diametralnie różne osobowości. Jego temperament jest trudny do określenia. Raz będzie zachowywał się flegmatycznie, kiedy indziej emanował energią. Jest obiektywny, ma wielką pewność siebie, nie ulega wpływom. Z reguły jest pewny siebie, chociaż niekiedy lubi stwarzać pozory nieśmiałego. Nie należy dać się na to nabierać. To jego ulubiona zagrywka. Nie stroni od ostrych polemik ani uszczypliwości. Nie należy wdawać się z nim w słowne pojedynki, gdyż można stracić autorytet, jeśli mu się nie dorównuje. Ma silną wolę i wyraźnie ją okazuje. Chce wiedzieć, dlaczego i dla kogo pracuje. Od najmłodszych lat musi mieć jasno wytyczony cel działania. Ma bardzo rozbudowaną intuicję. Posługuje się nią systematycznie, tak samo jak swym urokiem. Ma dobrą pamięć, metodyczną ciekawość. Jako szef przestrzega twardej dyscypliny, wprowadza zarazem w stosunki z personelem atmosferę rodzinną. Bardzo pociąga go życie towarzyskie. Przyjmuje gości wystawnie, ma skłonność do ponoszenia w tym celu nadmiernych wydatków. Ma zdyscyplinowaną moralność, wie co się „robi”, a czego się „nie robi”. Ten typ charakteru bardzo wcześnie próbuje „dobrych rzeczy” w życiu, nie pozwalając jednak wciągnąć się w działania, nie licujące z jego zasadami. Wcześnie osiąga dojrzałość w dziedzinie seksu, ale potrafi być dyskretny. Szybko staje się mężczyzną, który budzi posłuch i szacunek u kobiet. Jest zdolny wiele zrozumieć, obserwuje innych uważnie i mądrze. Nie należy zmuszać go do demonstracyjnego wyrażania uczuć. Jest wierny i zdolny do przeżycia wielkiej miłości, zarazem namiętnej i spokojnej. Swoje uczucia wyraża w sposób wyważony, wręcz stonowany. Nie oszukuje nigdy własnego sumienia. Pochodzenie: imię męskie pochodzenia łacińskiego, jedno z najstarszych rzymskich, oznaczające „związany z Marsem”. W Polsce imię to jest notowane od XIII wieku, choć poza współczesnością nie było często spotykane. Obecnie bardzo popularne. Zwierzę: foka Kolor: czerwony Owoc: czereśnia Znane osoby: Marek Grechuta – piosenkarz, poeta, kompozytor i malarz, z wykształcenia architekt; Marek Hłasko – pisarz; Marek Kotański – psycholog, terapeuta, twórca Monaru i Markotu; Marek Kusto – piłkarz; Marek Niedźwiecki – dziennikarz muzyczny; Marek Perepeczko – aktor; Marek Piwowski – reżyser i scenarzysta; Marek Sierocki – dziennikarz, konferansjer; Marco Polo – wenecki kupiec i podróżnik, żeglarz; Mark Twain (Samuel Langhorne Clemens) – amerykański pisarz pochodzenia szkockiego, satyryk, humorysta, wolnomularz; Markko Martin – estoński kierowca rajdowy zespołu Peugeot Roślina: kukurydza Kamień: karneol Liczba: 3, 5, 7 Autor: Świętokrzyska czarownica Autorka horoskopu dziennego oraz miesięcznego horoskopu księżycowego. Specjalizuje się w astrologii, a także w tworzeniu prognoz lunarnych i kalendarzy księżycowych. Prowadzi bloga

marek to nie imie