🎏 Nużyca U Psa Objawy Zdjęcia

Wtedy rak u psa będzie łatwiejszy do wyleczenia. Znając czynniki, które zwiększają ryzyko zachorowania psa na nowotwór – naucz się wykrywać ich najczęstsze odmiany. Ważne jest też poznać pierwsze objawy – jest to pierwszy krok do wczesnego wykrycia i uzyskania skutecznego leczenia. Rak u psa – czynniki ryzyka Przyczyną trądziku rzadko bywają zakażenia bakteryjne lub grzybicze, chociaż zmiany skórne mogą być wikłane przez te patogeny. Czasem choroba ta pojawia się też w wyniku nadwrażliw ości pokarmowej, powstawanie kociego trądziku mogą też wywoływać zmiany hormonalne. Predysponowane do wystąpienia trądziku są koty zestresowane Warto przeczytać: Nużyca u psa: jak wygląda inwazja i jak pozbyć się nużeńców https://cowsierscipiszczy.pl/nuzyca-psa/ Tłuszczak u psa – przyczyny, objawy, leczenie. Zauważenie zmian w postaci guzków, zgrubień czy uwypukleń u psa często wywołuje strach i obawę o zdrowie przyjaciela u jego opiekuna. Niewielkie guzy, które podczas dotyku nie wywołują dolegliwości bólowych u zwierzęcia oraz charakteryzują się miękkością i elastycznością Aby dokładnie wiedzieć, jak usunąć kleszcza podskórnego u psa, konieczne jest prawidłowe określenie rodzaju patogenu, ponieważ każdy z nich reaguje tylko na określony rodzaj leku. Dlatego, gdy pojawią się te objawy, diagnozę powinien postawić lekarz dopiero po zbadaniu co najmniej 2-3 zeskrobań. Objawy dysplazji stawów u psa. Symptomy dysplazji są dla właścicieli psów widoczne dopiero w późniejszych etapach choroby, początkowo może być trudno je powiązać właśnie z tym schorzeniem. Zwierzak przejawia niechęć do spacerów i zabawy, ma problemy z chodzeniem po schodach czy wykonywaniem gwałtownych ruchów. Spondyloza u psa – rehabilitacja. Niekiedy psy, zwłaszcza starsze, mają kłopoty ze wstawaniem z pozycji siedzącej lub leżącej. Można u nich także zaobserwować ociężałość ruchów. Im starszy pies, tym objawy coraz bardziej wyraźne. U psów większych ras częstą przyczyną takiego stanu jest postępujące zwyrodnienie lub Istnieją dwie postacie nużycy u psa – uogólniona i miejscowa. Objawami wspólnymi dla obu postaci są: Zaczerwienienie skóry i złuszczanie się naskórka (łojotok) Wykwity skórne (krosty, guzki, zaskórniki, owrzodzenie, strupy) Otępienie (letarg). Objawy skórne są charakterystyczne przede wszystkim dla postaci miejscowej. Nużyca u psa – zdjęcia dobrze to unaoczniają – występuje też w dwóch postaciach: miejscowej (ogniskowej) – objawia się jako kilka (mniej niż pięć) zmian skórnych, wyraźnie odseparowanych od pozostałej powierzchni skóry. Najczęściej obserwuje się rumień, znaczny ubytek sierści w tych miejscach oraz łuszczenie skóry. Występuje ona u ludzi, u których powoduje wysypki i zaczerwienienia. Dotyka także psy, króliki i koty. Nużyca u psów: objawy i diagnoza. Aby dobrze zdiagnozować nużycę u psów, musisz zwracać szczególną uwagę na pewne zachowania i objawy. Dobrą rzeczą dotyczącą tego typu infekcji jest fakt, że jest ona stosunkowo łatwo do Trzy rodzaje braku apetytu u psa. Jak wspominaliśmy, przyczyn braku apetytu u psa jest wiele i są bardzo różnorodne. Dlatego też lekarze weterynarii wyróżniają trzy podstawowe przyczyny braku łaknienia u psa. Pierwszą z nich są przyczyny pierwotne, czyli wynikające ze zmian w organizmie psa, które hamują ośrodek łaknienia. Bardzo niebezpieczne są lamblie, które dają takie objawy jak: nudności, biegunka, brak apetytu, zaburzenia trawienia, gorączka. Jednak u większości ludzi nie wywołuje żadnych objawów. Lamblią można zarazić się przez kontakt z odchodami zwierząt ale głównie przez kontakt z brudną wodą. wGVl0. SPIS TREŚCI 1. Nużeniec – co to jest? 2. Przyczyny nużeńca 3. Nużeniec – objawy 4. Nużeniec leczenie antybiotykami 5. Nużeniec leczenie domowe 6. Kosmetyki na nużeńca 7. FAQ – nużeniec Nużeniec – omówienie i sposoby leczenia 1. Nużeniec – co to jest? Nużeniec (Demodex spp.) jest to pasożytniczy roztocz, wywołujący chorobę zwaną nużycą lub demodekozą. Występuje nie tylko u człowieka, ale także u zwierząt – np. nużeniec u psa. Skórę ludzi najczęściej kolonizuje nużeniec ludzki (Demodex folliculorum). Pasożyt ten żeruje w gruczołach łojowych skóry i mieszkach włosowych, odżywiając się lipidami i komórkami naskórka. Szacuje się, że jego nosicielami jest aż 60 % dorosłych i aż 90% seniorów. Obecność nużeńca nie musi się wiązać z objawami chorobowymi. Niekiedy jednak na skórze pojawiają się uciążliwe zmiany, które mogą zostać pomylone z alergią. Nużyca u ludzi wymaga leczenia, inaczej może doprowadzić do powikłań, jak np. do zaostrzenia objawów trądziku różowatego (istnieje też hipoteza, że nużeniec powoduje trądzik różowaty). Tabela1. Podstawowe informacje o nużeńcu Cykl życiowy Rozwój pasożyta trwa 15-21 dni. Samica składa około 20 jaj, z nich rozwijają się larwy, później nimfy, protonimfy i osobniki dorosłe. Wygląd Ciało nużeńca ma wielkość 0,3-0,4 mm, jest obłe, robakowato wydłużone, z długim wtórnie pierścieniowatym odwłokiem. Ma białawy lub żółtawy kolor. Miejsca bytowania Głównie w gruczołach łojowych na nosie, policzkach, powiekach, czole, w bruździe nosowo-wargowej. Może występować też w mieszkach włosowych brwi, rzęs i skóry głowy. Czynniki niesprzyjające Ginie w temperaturze powyżej 54 ° C oraz w suchym środowisku. Poza organizmem żywiciela jest w stanie przetrwać 36 godzin. Unika promieniowania słonecznego. Optymalne warunki rozwoju Środowisko kwaśne, o wysokiej wilgotności, temperatura 16-20 ° C. Unika promieniowania słonecznego. ODEXIM DERMOKOSMETYKI NA NUŻYCĘ ZE SKŁADNIKAMI AKTYWNYMIKUP TERAZ 2. Przyczyny nużeńca Do zarażenia nużeńcem dochodzi przez kontakt ze skórą nosiciela lub przedmiotami, których używał – np. ubraniami, ręcznikiem, pościelą, kosmetykami. Nużeniec przenosi się też wraz z kurzem. Można się nim zarazić na przykład w salonie fryzjerskim lub kosmetycznym, jak również w drogerii, podczas korzystania z testerów. Człowiek nie może się zarazić natomiast od zwierząt, gdyż nużeniec jest swoisty dla danego gatunku. Samo wykrycie nużeńca na skórze nie jest jednoznaczne z nużycą. Dopiero patologiczne namnożenie się tego pasożyta wywołuje objawy choroby. Sprzyjającym do tego warunkiem jest obniżenie odporności organizmu. Dlatego nużeniec częściej występuje u alergików, cukrzyków, starszych ludzi, osób żyjących w ciągłym stresie. Szczególnie upodobał sobie skórę skłonną do łojotoku, ponieważ do rozwoju potrzebuje wilgotnego środowiska. Atakuje więc osoby z zaburzeniami gospodarki lipidowej i hormonalnej. 3. Nużeniec – objawy W zależności od miejsc, które zaatakuje nużeniec, objawy mogą dotyczyć oczu, skóry twarzy lub skóry głowy. Ponieważ symptomy mają różne nasilenie i występują w różnych konfiguracjach, bywają mylone z innymi chorobami. Nużeniec – objawy na twarzy Nużeniec na twarzy narusza barierę ochronną skóry i jest przyczyną stanu zapalnego. Powoduje, rozszerzenie naczyń krwionośnych, przekrwienie skóry, obrzęk i rumień. Blokuje przewody wyprowadzające gruczołów łojowych oraz ujścia mieszków włosowych, doprowadzając do nadmiernego rogowacenia naskórka. Jego odchody podrażniają ujścia gruczołów łojowych, wzmagając produkcję sebum. Przyczynia się do tworzenia zaskórników. Skóra łuszczy się, mogą pojawić się na niej krostki, grudki lub ropne wypryski. Osoba zainfekowana nużeńcem odczuwa swędzenie lub delikatne łaskotanie skóry. Nużeniec w oku Postać oczna nużycy objawia się uczuciem piasku czy suchości oka, ich zaczerwienieniem, opuchlizną, swędzeniem. Oczy mogą być wrażliwe na światło i łzawić. Nużeńce powiek powodują przewlekłe stany zapalne i są przyczyną nawracających jęczmieni oraz gradówek. Charakterystyczne dla ich obecności jest też wypadanie rzęs oraz brwi. Nużeniec na głowie Swędząca skóra głowy, zwłaszcza nocą, również może świadczyć o nużycy. Skóra łuszczy się, pojawia się łupież. W niektórych przypadkach zaczynają wypadać włosy, co może być mylone z innymi rodzajami łysienia, np. łysieniem plackowatym. Może też dojść do zapalenia mieszków włosowych i pojawienia się czerwonych krostek na skórze. Nużeniec – galeria zdjęć 4. Nużeniec leczenie antybiotykami Ze względu na nadkażenia bakteryjne gronkowcami i paciorkowcami, którym sprzyja nużeniec, leczenie często polega na podawaniu antybiotyków. Sam pasożyt jest jednak na nie odporny, dlatego nie można opierać sposobu jego zwalczania na antybiotykach doustnych. Wdrażane jest więc leczenie miejscowe, np. za pomocą preparatów z iwermektyną. Jest to lek o działaniu przeciwpasożytniczym i przeciwzapalnym. Stosowane są również kremy i maści z metronidazolem lub kwasem azelainowym. Czas kuracji trwa od kilku tygodni do nawet kilku miesięcy, ponieważ leki działają wyłącznie na dorosłe postaci nużeńca. Jedynym wyjściem jest uzbrojenie się w cierpliwość i konsekwentne przestrzeganie przyjmowania środków leczniczych. Równolegle konieczne jest ścisłe zachowywanie reżimu higienicznego oraz dostosowanie pielęgnacji do potrzeb skóry. Działanie na dodatkowych poziomach zwiększy szansę na wyleczenie i może skrócić czas jego trwania. 5. Nużeniec leczenie domowe Jeśli zostanie rozpoznany nużeniec, leczenie domowe również może dużo pomóc w jego zwalczaniu. Zapobiega też nawrotom nużycy. Jakie domowe sposoby warto zastosować, gdy chcemy się pozbyć nużeńca? Jednym z najważniejszych elementów walki z nużycą jest ścisłe zachowywanie higieny. Często pierzmy swoją odzież, pościel i ręczniki w wysokiej temperaturze. Według badań nużeniec nie jest odporny na temperaturę powyżej 54° C. Należy też codziennie brać gorącą kąpiel i często myć ręce. Do prania i do kąpieli warto dodawać kilka kropli olejku eterycznego z drzewa herbacianego. Działa on zabójczo na nużeńca, ponadto jest przeciwbakteryjny i przeciwzapalny. Podobnie, choć nieco słabiej działa olejek z mięty i szałwii lekarskiej. Olejki te można stosować bezpośrednio na skórę, po ich wcześniejszym rozcieńczeniu w oleju bazowym. Nużeńce znajdują się na przedmiotach codziennego użytku, przyborach kosmetycznych, a nawet w używanych przez nas kosmetykach. Na czas trwania leczenia zalecana jest więc rezygnacja z makijażu, a wszystkie dotychczas używane kosmetyki kolorowe muszą zostać wymienione. Ponieważ na nużeńca jesteśmy najbardziej narażeni, gdy spada nasza odporność, dążmy do jej wzmocnienia. Pomoże w tym prowadzenie zdrowego trybu życia. Śpijmy co najmniej 7-9 godzin, gdyż chroniczne niedosypianie osłabia działanie układu odpornościowego. Wyeliminujmy niezdrowe używki. Codziennie spędzajmy czas na świeżym powietrzu i uprawiajmy umiarkowaną aktywność fizyczną. Aby podnieść swoją odporność, zwróćmy też uwagę na to, co jemy. Dieta w nużycy powinna składać się z jak najbardziej wartościowych pokarmów, jak bogate w witaminy i minerały warzywa i owoce. Ograniczmy żywność przetworzoną i pokarmy obfitujące w sztuczne dodatki oraz biały cukier – znacząco obniża naszą odporność. Chociaż tłuszcze są nam potrzebne, to ich nadmiar upośledza pracę komórek układu immunologicznego, nie należy więc przesadzać z ich podażą. Pozytywne efekty w budowaniu odporności może przynieść też suplementacja witaminą D, magnezem i cynkiem oraz stosowanie ziół adaptogennych. Kluczowym w likwidowaniu nużeńca jest właściwe postępowanie ze skórą. Powinniśmy np. często robić peelingi, które ułatwią nam pozbywanie się martwego naskórka i wytrzebią nużeńce z głębszych warstw. Do wycierania twarzy używajmy osobnego ręcznika, a najlepiej – jednorazowych ręczników. Używajmy odpowiednich kosmetyków, gdyż źle dobrane mogą zaostrzyć problemy ze skórą. To temat, który wymaga bardziej szczegółowego omówienia, uwzględniliśmy go więc w osobnym akapicie. 6. Kosmetyki na nużeńca Jakie kosmetyki sprawdzą się najlepiej przy nużycy? Takie, które będą ukierunkowane na walkę z problemem, a więc będą zawierały jak najwięcej substancji o działaniu: roztoczobójczym – jak wspomniany już wcześniej olejek z drzewa herbacianego. Jego skuteczność została potwierdzona badaniami. Stosowany regularnie przez okres 4-6 tygodni, powoduje obumieranie nużeńców. Warto więc wyposażyć się w preparat do pielęgnacji skóry twarzy z tym składnikiem, np. płyn oczyszczający Odexim, przeciwbakteryjnym – nużeniec zwiększa ryzyko infekcji bakteryjnych, które odpowiadają za powstawanie wyprysków i zmian ropnych. Właściwości antyseptyczne posiadają niektóre zioła, np. lawenda, glistnik jaskółcze ziele, a także substancja zwana ichtiolem. Ichtiol rewelacyjnie radzi sobie ze zmianami ropnymi, ma też właściwości przeciwzapalne i regulujące nadmierne złuszczanie się skóry. Szczególnie polecana jest jasna odmiana ichtiolu, ze względu na to, że nie jest brudzący i nie ma tak silnego zapachu jak ichtiol ciemny, przeciwzapalnym i kojącym – pomogą uporać się z rumieniem i złagodzą podrażnienia skóry. Silnymi właściwościami przeciwzapalnymi odznacza się lukrecja. Ekstrakt z tej rośliny niweluje odczyny alergiczne, hamuje też rozwój bakterii. Podobnie działają aloes, alantoina i betaina, złuszczającym i przeciwłojotokowym – systematyczne pozbywanie się martwego naskórka i oczyszczenie porów z nadmiaru sebum to ważne kroki w zwalczaniu nużeńca, tworzące niekorzystne dla niego warunki na skórze. Właściwości keratolityczne i przeciwzaskórnikowe mają kwas azelainowy, salicylowy i glikolowy. Regulują też wydzielanie sebum, redukując przetłuszczanie się skóry, wzmacniającym naczynka krwionośne – za obrzękiem i rumieniem stoją nadmiernie przepuszczalne, pękające naczynka krwionośne. Aby je wzmocnić i uszczelnić, należy stosować kosmetyki ze składnikami takimi, jak kasztanowiec i ruszczyk. O czym jeszcze pamiętać, przy wybieraniu preparatów do codziennej pielęgnacji? W nużycy sporo problemu przysparza wrażliwość skóry na różne czynniki, w tym chemiczne składniki kosmetyków. Parabeny, PEG-i, EDTA, alkohol etylowy i SLS-y agresywnie obchodzą się ze skórą i uszkadzają jej płaszcz hydrolipidowy. Niewskazane są również oleje mineralne oraz silikony, które blokują pory w skórze i są podłożem dla zaskórników. W związku z tym powinniśmy szukać kosmetyków o jak najprostszych i najlepiej naturalnych składach – mówi Natalia Munda, kosmetolog Clinica Cosmetologica W kosmetykach z serii Odexim nie znajdziemy podrażniających ani komedogennych składników. Oparte na licznych substancjach aktywnych pochodzenia naturalnego, preparaty Odexim zwalczają problem nużycy od podstaw i chronią przed jej nawrotami. Oprócz tego łagodnie pielęgnują skórę, dbając o jej nawilżenie i regenerację. Kompletnie pokrywają wszystkie potrzeby związane z pielęgnacją skóry: łagodnie oczyszczają, odkażają skórę i redukują łojotok – niezawierający SLS-ów płyn oczyszczający Odexim, nawilżają, wzmacniają i chronią skórę przed szkodliwymi czynnikami w ciągu dnia – kremy na dzień i na rano Odexim, zwalczają nużeńca w nocy, gdy jest najbardziej aktywny i likwidują związany z nim świąd i podrażnienie skóry – pasta na noc Odexim. 7. FAQ – nużeniec 1. Co zrobić, gdy nużeniec zaatakuje naszą skórę? Powinniśmy postępować zgodnie z zaleceniami dermatologa. Konieczne jest też zachowywanie higieny, częste pranie odzieży, pościeli i ręczników w wysokich temperaturach oraz podniesienie odporności organizmu. Do tego musimy zadbać w odpowiedni sposób o skórę, używając do jej pielęgnacji dermokosmetyków bez szkodliwej chemii, ukierunkowanych na zwalczanie nużeńca, jak np. preparaty Odexim. 2. Jakie dermokosmetyki stosować na nużeńca, aby usprawnić proces leczenia? W środkach pielęgnacyjnych szukajmy składników roztoczobójczych, przeciwzapalnych, normalizujących wydzielanie sebum i proces rogowacenia naskórka, wzmacniających naczynka. Dobrze aby składniki działały też kojąco, nawilżająco i regenerowały skórę. Dermokosmetyki powinny być dostosowane do skóry wrażliwej, wolne od substancji takich, jak parabeny, PEG-i, EDTA, SLS-y, składniki zapachowe, barwniki, silikony, parafina. Najlepiej wybierać preparaty bazujące na naturalnych składnikach aktywnych, jak te z serii Odexim. 3. Czy nieleczona nużyca jest niebezpieczna? Zignorowanie objawów nużycy prowadzi często do ich nasilenia i zajmowania kolejnych partii ciała. Gdy nużeniec zagnieździ się w oku, konsekwencją są bardzo dokuczliwe objawy. Nużeniec należy też do wyzwalaczy trądziku różowatego, poważnej i przewlekłej choroby skórnej. Zakażenie nużeńcem może przenieść się na innych ludzi, np. na domowników. Bibliografia 1. Wesołowska M., Baran W., Szepietowski J., Hirschberg L., Jankowski S.: Demodicidosis in humans as a current problem in dermatology. Wiad Parazytol 2005, 51, 253-256 2. Skonieczna D., Sławianowska P., Wesołowski R., Szewczyk-Golec K.: Demodex mites – characteristics, pathogenicity, diagnostics. Diagn Lab 2018, 54, 37-44 3. Elston D.: Demodex mites: facts and controversies. Clin Dermatol 2010, 28, 502-504 4. Erbagc Z., Ozgoztas O.: The significance of Demodex folliculorum density in rosacea. Int J Dermatol 1998, 37, 421-425 5. Desch C., Nutting W.: Demodex folliculorum (Simon) and D. brevis akbulatova of man: redescription and reevaluation. J Parasitol 1972, 58, 169-177 ZadowolonyRodzaje patologii skóry Patologie pasożytniczeDiagnostyka Patologie grzybiczeLeczenie i diagnostyka Patologie bakteryjneObjawy i leczenie Patologie alergiczne Inne choroby skóry u psówObraz kliniczny Leczenie domoweZalecenia dietetyczne Menu dla psów z karmą naturalną Zalecenia zapobiegawcze Film o chorobach skóry u psów Obecnie u psów diagnozuje się coraz więcej chorób skóry. Głównym czynnikiem prowokującym jest degradacja środowiska. Ale niektóre patologie są dziedziczone przez zależności od jej stanu właściciel może określić, czy zwierzę jest zdrowe, czy chore. Negatywny wpływ na skórę mają następujące czynniki:Nierównowaga dieta może powodować choroby patologii skóryWyróżnia się następujące rodzaje chorób skóry:pasożytniczy;grzybicze;bakteryjny; choroba skóry u pasożytniczeAby zabić kleszcza, musisz ściąć sierść u zwierząt diagnozuje się choroby takie jak: nużyca oraz świerzb sarkoptyczny. Te patologie charakteryzują się ciężkim przebiegiem i długotrwałym była kiedyś nazywana „czerwony świerzb". Jego początek jest dość specyficzny. Najpierw na łapach i głowie zwierzęcia pojawiają się małe suche plamy. Bardzo mocno swędzą, a zwierzę szczotkuje je, aż nużycowa jest niebezpieczna ze względu na rozprzestrzenianie się kleszcza przez układ limfatyczny i roztocze osadza się w korzeniach sierści. Aby go zniszczyć, zwierzę jest strzyżone. Zapewnia to dostęp leków do wszystkich warstw skóry. Dzięki odpowiedniej terapii możesz pozbyć się pasożytów w 2-3 wywołujące świerzbowiec wgryzają się w skórę psa, przebijając się w niej przez „tunele”. Ich cykl życia wynosi 20 dni. Bardzo trudno je przypadku świerzbu skórnego pies zaczyna tracić wyjaśnić diagnozę, weterynarz najpierw pobiera skrobanie z dotkniętego obszaru. Najczęściej kleszcz żyje:Obudowa;głowa; objawem świerzbu skórnego jest aktywne wypadanie włosów. Skóra ciemnieje, pojawiają się na niej fałdy łupież. Dotknięty obszar jest bardzo swędzący, co powoduje skórna jest leczona lekami. W niektórych przypadkach choroba przenosi się na właściciela. Części ciała w kontakcie z psem zaczynają potwornie grzybiczeMicrosporia - infekcja psy mają diagnozę mikrosporia. Ta patologia jest wywoływana przez grzyb Microsporum canis. Identyfikacja choroby jest dość łatwa. Weterynarz prowadzi psa pod lampę ultrafioletową. Grzyb żyjący na skórze jest podświetlony na zielonkawy kolor. W razie potrzeby chore zwierzę jest wysyłane do badania patologii grzybiczych jest niebezpiecznych dla i diagnostykaPomieszczenie, w którym mieszka pies, powinno być wyjaśnieniu diagnozy weterynarz przepisuje przejście terapii lekowej. Przyjmowanie leków łączy się z kąpielami. A także środki są stosowane do miejscowego leczenia dotkniętych obszarów długowłose są strzyżone. Aby zapobiec nawrotom choroby, pomieszczenie, w którym przebywa zwierzak, jest dokładnie dezynfekowane. Trzeba wymienić śmieci i bakteryjneNajczęstszą patologią bakteryjną jest ropne zapalenie u psa jest całkowicie „zajęta” przez mikroorganizmy, które szybko wnikają w głąb. Choroba jest prowokowana gronkowiec lub paciorkowce. Dotknięte obszary znajdują się w pobliżu odbytu i na choroba nie jest leczona, infekcja rozprzestrzenia się na:głowa;pysk;usta;przestrzenie między i leczenieObjawy mogą wystąpić u szczeniąt. Musisz włączyć alarm, gdy pojawią się określone czarne jest leczona długo i jest trudna. Pies ma przepisane antybiotyki. Farmakoterapii towarzyszy kąpiel i leczenie skóry lekami pies powinien zażywać antybiotyki, aby go patologie bakteryjne przyczyniają się do rozwój ropni. W rezultacie, alergiczneAlergia odnosi się do reakcji przeciwciał obecnych w ciele psa na bodźce. Powoduje to aktywność histaminy. Reagując z cząsteczkami krwi, prowokuje rozwój procesu chemiczne mogą działać jak alergiczna jest spowodowana przez:leki;jedzenie;pchły; narkotykami są grupy reakcja alergiczna jest natychmiastowe. Może również pojawić się 2-3 godziny później lub kilka dni po kontakcie z substancją choroby skóry u psówInne patologie skóry to: dermatofitoza, pitrosporoza, jest inaczej nazywana zwany także półpasiec. Kiedy zwierzę zostaje zarażone, na jego skórze tworzą się łysiny. Nie budzą większego niepokoju u zwierzęcia. Bez zaczerwienienia, pieczenia i zwykle znajduje się w dolnej szczęce. Czasami rozprzestrzenia się na narząd słuchu i usta. Specyficznym objawem tej patologii jest uwalnianie śluzu z dotkniętych zewnętrzne nazywane są roztocza, wszy, pchły. Zadają zwierzęciu dotkliwe męki. Ale dziś pozbycie się ektopasożytów jest znacznie łatwiejsze niż wyleczenie wielu patologii klinicznyObjawy podzielono na 3 grupy: schorzenia skóry u zwykle swędzi stale i bardzo mocno. Pies cierpi, nie może spać, martwi się, kręci się na łóżku. W wyniku obliczeń włosy wypadają, powstają rany. Czasami zwierzę gryzie się w łapy lub podstawę skórze mogą pojawić się pęcherze, brodawki lub blaszki. Wielkość nowotworów waha się od kilku milimetrów do 1-1,5 cm. Ich odcień może być różowawy lub bordowy. Łuszczące się płytki i jeszcze bardziej infekcja dostanie się na dotknięty obszar, rozwija się stan zapalny. Skóra bardzo puchnie. Czasami pojawia się domoweDobrze pomaga w walce z wieloma chorobami skóry sok z aloesu. Nałożony na dotknięte obszary, łagodzi zwierzę od dokuczliwego swędzenia, pieczenia i innych dolegliwości. Sok z tej rośliny można kupić w aptece lub samemu go efekt ma rumianek leczniczy. Powinien być używany do kąpieli. Lek zatrzymuje ropienie mikrobiologiczne na skórze i szybko łagodzi stany zapalne. Rumianek można mieszać z echinaceą i z aloesu jest dobry na choroby ludowe można stosować tylko wtedy, gdy choroba jest we wczesnym stadium. Jeśli patologia zostanie zaniedbana, można ją leczyć tylko w klinice dietetyczneRoyal Canin znajduje się na liście żywności właścicieli źle karmi swoje psy. Zwolennicy „naturalnego” często bezmyślnie dają zwierzętom wszystko, co sami zjadają. Inna część właścicieli częstuje swoich pupili tanią suchą karmą. Prowadzi to do braku cynku i niezbędnych kwasów tłuszczowych. Czasami pojawiają się rozdzierające objawy z powodu nadmiaru patologii skóry jest często spowodowany stosowaniem pasz Canin jest uważany za najbardziej alergizujący pokarm. Zaleca się zastąpienie go produktami super premium, takimi jak:Plan właściciel jest zwolennikiem żywienia naturalnego, to musi wiedzieć, że dieta zwierzęcia powinna składać się z 50–70% mięsa, 25–30% produktów mlecznych, 15% warzyw i 20% jest jednym z podstawowych produktów dla menu dla psa to połączenie chudego mięsa z nabiałem. Warzywa, kasza gryczana, ryż, ziarna jęczmienia stanowią dodatek do diety. Mięso można zastąpić zapobiegawczeZwierzę musi być regularnie leczone środkami zwierzak miał kontakt z bezdomnymi lub chorymi zwierzętami, należy go dokładnie wykupić specjalnym szamponem lub mydłem. Następnie wymagana jest dezynfekcja jego miejsca, misek i zabawek. Nie będzie zbyteczne zabranie zwierzęcia na rutynowe badanie do kliniki rozwiązaniem zapobiegawczym jest terminowe szczepienie. Jeśli Twój pupil regularnie uczestniczy w wystawach, potrzebuje zaszczepić się od czasu do zwierzę zostanie zarażone, jest to konieczne odizolować go od innych zwierząt domowych i członków rodziny. Całą odzież trzeba będzie wyprać środkiem dezynfekującym i dokładnie pies miał styczność z chorym zwierzęciem, należy je dokładnie o chorobach skóry u psów Nużycę u psów wywołuje należący do roztoczy nużeniec psi (Demodex canis), a przyczyną znacznie rzadziej spotykanej nużycy u kotów jest nużeniec koci (D. cati). Pasożyty te (0,2-0,3 mm długości) bytują wewnątrz mieszków włosowych, przy silnej infestacji atakują też gruczoły łojowe. Nużeńce u psów traktuje się jako część fizjologicznej fauny kolonizującej skórę. Stwierdzane są w niewielkiej liczbie u większości zdrowych psów. Nużyca psów jest chorobą skóry głównie u szczeniąt, które zarażają się po urodzeniu od swoich matek poprzez bezpośredni kontakt podczas karmienia. W związku z tym zmiany lokalizują się na górnej wardze, powiekach, nosie, czole i na uszach. Z czasem może dojść do zajęcia całejpowierzchni ciała. U dorosłych zwierząt choroba nie jest uważana za zakaźną, gdyż w większościprzypadków rozwija się jako następstwo istniejącej choroby. Powodzenie leczenia uzależnione jest więc od rozpoznania pierwotnej przyczyny. Cykl rozwojowy nużeńca Postacie nużycy u psów miejscowa: najczęściej u zwierząt poniżej 6 miesiąca życia – wyłysienia, łuszczenie się naskórka, zaczerwienienia i zgrubienia skóry, zapalenie mieszków włosowych. U psów starszych – niewielkie, okrągłe wyłysienia na twarzy i kończynach przednich. Często zmiany przypominają okulary(wyłysienia na powiekach i wąskim pasie skóry wokół oczu). W większości przypadków niewystępuje świąd. Choroba zazwyczaj ustępuje bez leczenia w ciągu 6-8 tygodni, pojawia się pełnaodporność. uogólniona: u młodych i dorosłych zwierząt – liczne małe zmiany skórne lub zmiany obejmujące całąokolicę ciała (np. głowę). Młodzieńcza uogólniona nużyca najczęściej występuje u psów do 18 miesiąca życia. Niezbędne jest podjęcie leczenia. Uogólniona nużyca u dorosłych psów (zazwyczaj powyżej 4 roku życia) występuje rzadko, zwykle jako konsekwencja trwającego stanu patologicznego (choroba hormonalna, proces nowotworowy, układowe choroby zakaźne, chemioterapia). Uogólniona nużyca u psów często rozwija się do postaci ciężkiej nużycy krostkowej, co przy wtórnych zakażeniach bakteryjnych prowadzi do głębokiego ropnego zapalenia skóry. Na powierzchni pomarszczonej i zgrubiałej skóry powstają liczne krosty wypełnione płynem surowiczym, ropą lub krwią. Chore psy często wydzielają odpychający zapach. Aby leczenie było w pełni skuteczne, muszą zostać rozpoznane i zlikwidowane pierwotne przyczyny. Nużyca kotów jest rzadką chorobą. Zazwyczaj występuje w postaci miejscowych, łuszczących się zmian i wyłysień zlokalizowanych na powiekach i wokół oczu. Pełną informację o Nużycy znajdą państwo poniżej Nużyca – co ją wywołuje? Nużycę u psów wywołuje głównie jeden gatunek, Demodex canis powszechnie określany jako „roztocze mieszka włosowego” Samice nużeńców osiągają do 0,3 mm długości, a samce do 0,25 mm. Wrzecionowate w kształcie jaja mają wymiary 70-90 x 19-25 µm. Opisane zostały dwa kolejne, morfologicznie różne gatunki nużeńca; D. injai jest co najmniej dwa razy większy od D. canis, podczas gdy trzeci, pod zaproponowaną nazwą Demodex cornei jest znacznie krótszy i bardziej „zwarty” w budowie. Potwierdzenia wymaga, czy owe „długie” lub „krótkie” roztocza rzeczywiście reprezentują różne gatunki. Nużyca kotów jest w większości przypadków wywoływana przez jeden gatunek, Demodex cati. Jest on nieco dłuższy i smuklejszy niż D. canis. Osobnik innego gatunku, D. gatoi jest wyraźnie krótszy i szerszy. Istnieje trzeci, jeszcze nienazwany gatunek u kotów, który przypomina D. gatoi, ale ma inne cechy morfologiczne. Obecnie uważa się, że roztocza z rodzaju Demodex mają swoistych żywicieli. Cykl życiowy nużeńca u psów i kotów Nużeńce u psów uważane są za część fizjologicznej fauny kolonizującej skórę i w niewielkiej liczbie są stwierdzane u większości psów bez wywoływania objawów klinicznych. Spędzają całe życie wewnątrz mieszków włosowych, a przy silnej intestacji atakują również gruczoły łojowe; nienazwany „krótki” przedstawiciel rodzaju Demodex stwierdzany jest w warstwie rogowej naskórka. Nużeńce nie są w stanie przeżyć poza żywicielem. Nowonarodzone szczenięta zarażają się zazwyczaj od swoich matek poprzez bezpośredni kontakt w pierwszych dniach życia, ale w większości przypadków nie występują u nich objawy kliniczne intestacji. Samice nużeńców składają od 20 do 24 jaj, z których poprzez stadium sześcionożnej larwy i ośmionożnej nimfy po 3-4 tygodniach rozwijają się ośmionożne, smukłe osobniki dorosłe o kształcie cygara. Nużyca kotów jest rzadko występującą chorobą pasożytniczą. Cykl życiowy D. cati jest podobny do D. canis. D. gatoi żyje przede wszystkim w warstwie rogowej naskórka. Nużyca – Epidemiologia i rozwój. Nużyca psów wywoływana przez D. canis jest powszechnie występującą chorobą skóry głównie u młodych psów; choroba wywoływana przez D. injai lub inne gatunki Demodex u psów występuje bardzo rzadko. Nowonarodzone szczenięta zarażają się zazwyczaj od swoich matek poprzez bezpośredni kontakt z ich skórą podczas karmienia, dlatego też pierwszymi miejscami intestacji i powstawania zmian są: górna warga, powieki, nos, czoło i uszy. Z czasem nużeńce mogą kolonizować skórę na całej powierzchni ciała. Roztocza z rodzaju Demodex spp. adaptują się do swoich żywicieli i nie atakują innych gatunków zwierząt. Chociaż do przeniesienia pasożytów może dojść podczas bezpośredniego kontaktu pomiędzy starszymi zwierzętami, choroba nie jest uważana za zakaźną, ponieważ u większości zwierząt, u których dochodzi do rozwoju nużycy występują inne, pierwotne choroby, bądź też posiadają one wadę genetyczną, która powoduje upośledzenie funkcjonowania układu odpornościowego. Jedynie D. gatoi u kotów uważany jest za gatunek, który przenosi się bezpośrednio pomiędzy zwierzętami. Immunopatogeneza w przebiegu nużycy nie jest dokładnie poznana, w większości przypadków pierwotna przyczyna zostaje rozpoznana. Jednakże nadmierne stosowanie kortyzonu w leczeniu, chemioterapia oraz pierwotnie rozwijający się proces nowotworowy lub choroba hormonalna są związane z rozwojem nużycy u poszczególnych zwierząt. Wobec tego, psy i koty powinny być dokładnie badane w celu wykrycia potencjalnej, pierwotnej przyczyny choroby. Chociaż nie zidentyfikowano żadnego swoistego rodzaju niedoboru odporności u zarażonych psów, pewne badania sugerują, że u niektórych osobników chorujących na nużycę może dochodzić do niedoboru odporności typu komórkowego. Nużyca – Objawy kliniczne u Psów Nużyca objawia się w postaci miejscowej lub uogólnionej choroby skóry. W obrazie klinicznym wyróżnia się słabiej nasiloną nużycę łuszczącą się i bardziej zaawansowaną nużycę krostkową. W niepowikłanych przypadkach zazwyczaj nie dochodzi do pojawienia się świądu, ale czasami, przy wtórnym bakteryjnym ropnym zapaleniu skóry może dojść do jego wystąpienia. Miejscowa Nużyca Psów zazwyczaj występuje najczęściej u zwierząt poniżej 6 miesiąca życia, ale może być obserwowana również u psów do drugiego roku życia w postaci pojedynczych lub licznych, małych, okrągłych, częściowo pozbawionych włosów zmian zlokalizowanych głównie na twarzy i na kończynach przednich. Jednakże zmiany takie mogą występować również u dorosłych psów. W oparciu o dane doświadczalne pochodzące z Amerykańskiego Kolegium Dermatologii Weterynaryjnej, występowanie do 5 zmian skórnych określane jest jako nużyca miejscowa. Bardzo często zmiany tworzą się na powiekach i wąskim pasie skóry wokół oczu powodując, że przypominają swoim wyglądem okulary. Większość przypadków młodocianej nużycy miejscowej rozwija się w postaci demodekozy łuszczącej się i charakteryzuje się występowaniem miejscowych suchych wyłysień, łuszczenia się naskórka, rumienia, zapalenia mieszków włosowych i zgrubień skóry. W większości przypadków ta postać choroby przebiega bez świądu. Miejscowa nużyca nie ma zazwyczaj ciężkiego przebiegu i często ustępuje samoistnie w ciągu 6-8 tygodni bez leczenia. Nawroty są rzadkie, ponieważ żywiciel zazwyczaj nabywa pełną odporność. Uogólniona Nużyca Psów Uogólniona Nużyca Psów może wystąpić u młodych oraz dorosłych zwierząt. Zgodnie z wcześniej podaną klasyfikacją, uogólniona postać występuje przy obecności sześciu lub więcej zmian skórnych, jeżeli cała okolica ciała pokryta jest zmianami (np. głowa) lub choroba ma postać nużycy przestrzeni międzypalcowych. Młodzieńcza uogólniona nużyca występuje zazwyczaj u psów do 18 miesiąca życia, chociaż ten wiek nie jest bezwzględnie granicą zachorowania. W zależności od pierwotnej choroby, objawy inwazji mogą ustąpić samoistnie, ale w większości przypadków niezbędne jest wdrożenie leczenia, w przeciwnym razie może rozwinąć się choroba silnie osłabiająca organizm. Uogólniona nużyca w wieku dorosłym występuje zazwyczaj u psów powyżej 4 lat, i chociaż może mieć bardzo ciężki przebieg, występuje rzadko. Rozwija się zazwyczaj po masywnym namnożeniu się nużeńców i jest często konsekwencją jednocześnie trwającego, osłabiającego organizm stanu patologicznego, takiego jak nadczynność kory nadnerczy (hiperadrenokortycyzm), niedoczynność tarczycy (hipotyroidyzm), nowotwory, inne układowe choroby zakaźne lub przedłużonej immunosupresji, która ogranicza mechanizmy obronne organizmu chorego zwierzęcia. Co powoduje nużycę u psów? Pełen mechanizm patogeniczny nużycy nadal pozostaje niewyjaśniony, ale wykazano, że u psów z przewlekłą, uogólnioną nużycą dochodzi do ograniczenia funkcji komórek T. Podczas gdy w niektórych badaniach sugerowane jest występowanie u pewnych ras psów lub psich rodzin predyspozycji genetycznych, w innych badaniach wykazano ograniczoną odpowiedź ze strony komórek Th1 spowodowaną przez same pasożyty z rodzaju Demodex. Pomimo tego, że dziedziczny charakter młodzieńczej uogólnionej nużycy nie został jeszcze ostatecznie potwierdzony, zdecydowanie nie zaleca się przeznaczania do rozrodu suk, u których w miotach były chore szczenięta. Uogólniona nużyca psów może pierwotnie mieć postać nużycy łuszczącej, ale często rozwija się do postaci ciężkiej nużycy krostkowej, po tym gdy dojdzie do wtórnego zakażenia bakteryjnego zmian skórnych, co prowadzi do głębokiego ropnego zapalenia skóry, czyraczności i zapalenia tkanki podskórnej. Skóra ulega pomarszczeniu i pogrubieniu, na jej powierzchni powstaje wiele krost wypełnionych płynem surowiczym, ropą lub krwią, w związku z czym ta postać nosi powszechną nazwę „czerwonej nużycy”. Chore psy wydzielają często odpychający zapach i ta postać nużycy często rozwija się w kierunku ciężkiej, zagrażającej życiu choroby, która wymaga długotrwałego leczenia. Jeżeli dojdzie do jej rozwoju, należy zlikwidować również pierwotne przyczyny, aby uzyskać maksymalny efekt wdrożonego leczenia. Nużyca – przebieg u kotów Nużyca jest rzadką chorobą u kotów. Zazwyczaj występuje w postaci miejscowych, łuszczących się zmian i wyłysień zlokalizowanych na powiekach i wokół oczu. Czasami dochodzi do rozwoju formy uogólnionej, szczególnie jeżeli jej podłożem jest pierwotna choroba, taka jak moczówka prosta, zakażenia FeLV lub FIV. U kotów zarażonych D. gatoi występuje świąd, mogą one nadmiernie wylizywać i drapać zainfekowane okolice ciała. Zapalenie skóry wywołane przez D. gatoi nie jest związane z pierwotną chorobą, a nużeńce mogą przenosić się z jednego na drugiego kota. Rozpoznawanie nużycy Nużycę wywołaną przez D. canis, D. injai i D. cati rozpoznaje się na podstawie badań mikroskopowych zeskrobin z głębokich warstw skóry pobranych z niewielkich wyłysień. Skóra powinna zostać ściśnięta przed lub w trakcie pobierania zeskrobin, aby spowodować wychodzenie nużeńców z mieszków włosowych. Skórę lub narzędzia do pobierania zeskrobin można zwilżyć olejem mineralnym, aby ułatwić pobieranie próbek. U ras psów o długiej sierści, obszar z którego pobiera się zeskrobiny powinien zostać delikatnie wygolony, aby ograniczyć przedostanie się pobranego materiału w otaczającej sierści. Zeskrobiny pobierane w celu identyfikacji nużeńca psiego powinny być na tyle głębokie, aby pojawiło się krwawienie z naczyń włosowatych. Metodą pobrania materiału do badań u psów trudnych do zbadania lub we wrażliwych okolicach ciała, w których pobranie zeskrobin jest trudne, takich jak np. stopy, sierść może zostać wyrwana z miejsc zmienionych, a następnie umieszczona w oleju mineralnym na szkiełku podstawowym w celu zbadania jej pod mikroskopem. Powierzchnia wybranej do badań skóry powinna być podobna do obszaru, z którego pobierane są głębokie zeskrobiny skóry, należy też pobrać jak najwięcej włosów, aby wynik badania był najbardziej miarodajny. Rozpoznanie uzależnione jest od stwierdzenia obecności charakterystycznych roztoczy o „cygarowatym” kształcie lub ich jaj. W przypadkach równolegle rozwijającego się głębokiego ropnego zapalenia skóry, które w większości przypadków spowodowane jest przez Staphylococcus pseudintermedius, bezpośrednie badanie płynu wysiękowego z krost lub przetok może również wykazać obecność nużeńców. Próbki pobrane poprzez wyciśnięcie płynu wysiękowego bezpośrednio na szkiełko podstawowe mogą być badane pod mikroskopem po dodaniu oleju mineralnego i przykryciu szkiełkiem nakrywkowym. Nużyca – zwalczanie i leczenie Psy – nużyca miejscowa Większość przypadków nużycy miejscowej ustępuje samoistnie w ciągu 6-8 tygodni bez wdrożonego leczenia. Brak leczenia miejscowej nużycy umożliwia zidentyfikowanie zwierząt z postępującą postacią choroby. Jeżeli pożądane jest rozpoczęcie leczenia, można rozpocząć stosowanie miejscowej lub układowej antybiotykoterapii w celu zwalczania wtórnych zakażeń bakteryjnych. Nie ma obecnie badań, które wskazywałyby na to, że stosowanie leków pajęczakobójczych przyspiesza proces zdrowienia w miejscowej postaci nużycy. Stosowanie jakichkolwiek preparatów zawierających glikortykoidy lub jakiegokolwiek preparatu działającego poprzez receptory glikokortykoidowe, takich jak progestageny jest przeciwwskazane i może być przyczyną uogólnienia procesu chorobowego. Należy ocenić ogólny stan zdrowia zwierzęcia biorąc pod uwagę szczególnie warunki mające wpływ na układ odpornościowy, takie jak niewłaściwe utrzymanie zwierzęcia, nieodpowiednie żywienie oraz zarobaczenie. Wskazane jest badanie kliniczne z pobieraniem co dwa do czterech tygodni zeskrobin skórnych po wstępnym rozpoznaniu w celu monitorowania rozwoju choroby. Psy – nużyca uogólniona Nużyca uogólniona może wymagać długotrwałego i intensywnego leczenia, aby możliwe było zlikwidowanie inwazji. Przed rozpoczęciem terapii należy zidentyfi kować wszystkie czynniki mające wpływ na stan zdrowia zwierzęcia, jak również zdiagnozować i leczyć wszelkie pierwotnie występujące choroby. Rokowanie i możliwa potrzeba prowadzenia kosztownego i długotrwałego leczenia powinny być omówione z właścicielem zwierzęcia. Pełen zakres leczenia powinien obejmować stosowanie skutecznego leku pajęczakobójczego, rozpoznanie wszelkich pierwotnych problemów zdrowotnych i wdrożenie odpowiedniego leczenia w przypadku ich stwierdzenia, jak również podawanie antybiotyków w przypadku występowania ropnego zapalenia skóry. Przyjmuje się, że przy zastosowaniu odpowiedniego postępowania oraz intensywnie prowadzonej terapii z użyciem właściwych leków, po upływie (średnio licząc) trzech miesięcy, możliwe jest osiągnięcie remisji choroby nawet w 90% przypadków. Jednak u niektórych psów do remisji może dojść dopiero po 12 miesiącach od rozpoczęcia terapii, a w nielicznych przypadkach remisja w ujęciu mikroskopowym nie jest możliwa do osiągnięcia, pomimo wyraźnej poprawy stanu klinicznego. Zaleca się, aby leczenie było kontynuowane przez co najmniej 8 tygodni od momentu uzyskania ujemnego wyniku badania zeskrobin skórnych. Zwierzę może zostać uznane za całkowicie wyleczone jeżeli w ciągu 12 miesięcy od zakończenia leczenia nie dojdzie do nawrotu choroby. Zbyt wczesne przerwanie leczenia bardzo często prowadzi do nawrotów choroby. Leczenie nużycy Amitraz, związek chemiczny należący do grupy formamidyn oraz moksydektyna należąca do makrocyklicznych laktonów, są obecnie substancjami zarejestrowanymi do leczenia nużycy. Istnieją dowody pochodzące z opisów przypadków klinicznych, że inne substancje czynne z grupy makrocyklicznych laktonów (w szczególności iwermektyna) są również skuteczne przeciwko roztoczom z rodzaju Demodex, ale należy wziąć pod uwagę fakt, że związki te nie są zarejestrowane do stosowania u psów lub kotów lub też w ulotce brakuje zalecenia do ich użycia w zwalczaniu tych pasożytów (takie wskazanie znajduje się w ulotce oksymu milbemycyny we Włoszech, Francji, Portugalii i w prawie wszystkich krajach Europy wschodniej). OSTRZEŻENIE: podawanie substancji nie zarejestrowanych do stosowania u psów może być przyczyną poważnych działań niepożądanych u niektórych ras. Jednakże, w przypadkach gdy podanie preparatu przeznaczonego do stosowania u danego gatunku nie przyniosło oczekiwanych rezultatów, możliwe jest dopuszczenie stosowania iwermektyny lub milbemycyny w zakresie wykraczającym poza wskazania na ulotce, przy przestrzeganiu wymaganej kaskady dawkowania. Analiza statystyczna opisanych przypadków wykazała skuteczność do 90% w leczeniu z zastosowaniem iwermektyny. Z uwagi na to, że niektóre rasy psów są uczulone na iwermektynę, ryzyko wystąpienia działań niepożądanych może zostać zminimalizowane przez badanie chorych psów kierunku ekspresji genu MDR-1. Zaleca się także stopniowe zwiększanie dawki, zaczynając od 0,05 mg iwermektyny na 1 kg Amitraz pod postacią maści o stężeniu 0,05% substancji czynnej nakładany jest miejscowo co 5-7 dni. Aby zmaksymalizować kontakt ze skórą w celu poprawienia skuteczności ważne jest wygolenie włosów u psów ras z długą sierścią. Przed rozpoczęciem pierwszego leczenia zaleca się wykąpanie psa z zastosowaniem szamponu przeciwbakteryjnego, w celu usunięcia strupów i bakterii. Smarowanie maścią powinno odbywać się w dobrze wentylowanym pomieszczeniu i zgodnie z zaleceniami producenta osoba nakładająca maść powinna nosić odzież ochronną. Działania uboczne leczenia nużycy u psów Mogą być one związane głównie z pobudzeniem receptorów alfa-adrenergicznych objawiającym się podwyższeniem poziomu glukozy w osoczu, nadmiernym ślinieniem, letargiem, ataksją, bradykardią, wymiotami, dusznością, hipotermią, drgawkami i konwulsjami (w celu uzyskania szczegółowych informacji należy zapoznać się z ulotką produktu). Należy umożliwić psom wysuszenie sierści na powietrzu lub suszyć ją za pomocą suszarki po każdym nałożeniu maści. Pomiędzy kolejnymi okresami podawania leku psy nie powinny moczyć sierści. Amitraz został ostatnio zarejestrowany do stosowania w leczeniu nużycy u psów w postaci preparatu łączącego w sobie amitrazę i metafl umizon, do stosowania raz na miesiąc w formule spot-on. Oksym milbemycyny jest zarejestrowany w wielu krajach europejskich jako lek do leczenia nużycy w dawce od 0,5 do 1 mg/kg raz dziennie, aż do uzyskania dwóch ujemnych wyników badania zeskrobin w odstępie jednego miesiąca. Moksydektyna (2,5 mg/kg w połączeniu z imidaklopridem jest zarejestrowana do leczenia nużycy pod postacią preparatu spot-on do stosowania co miesiąc. Wyniki niektórych badań wskazują, że odpowiedź na leczenie była najlepsza u psów z łagodnym do umiarkowanego przebiegiem choroby. Istnieją również doniesienia, gdzie wykazano, że do wzrostu skuteczności leczenia dochodzi wraz ze zwiększeniem częstotliwości podawania leku, – i tak cotygodniowe stosowanie leku przynosi lepsze wyniki leczenia, niż podawanie preparatu raz na miesiąc. Leczenie nużycy u kotów Miejscowa postać nużycy u kotów w większości przypadków ustępuje w sposób spontaniczny, podczas gdy postać uogólniona wymaga wdrożenia leczenia. Nie ma zarejestrowanego preparatu do stosowania w leczeniu nużycy u kotów. Opisano skuteczność maści zawierających siarczan wapnia. 2%-owa maść powinna być stosowana co tydzień, przez 4 do 6 tygodni. Tak jak w przypadku nużycy u psów, również nużyca u kotów związana jest często z obecnością innych, pierwotnych chorób, które powinny być odpowiednio leczone. Amitraz jest zarejestrowany tylko do stosowania u psów i nie powinien być stosowany u kotów z uwagi na wyższą toksyczność. Wpływ na zdrowie publiczne Ze względu na to, że Demodex jest pasożytem żywicielsko specyficznym, w przypadku zarówno nużycy psów, jak i kotów nie występuje potencjał zoonotyczny. Co za dużo, to niezdrowo – w przypadku nużycy powiedzenie to sprawdza się w stu procentach. Chorobę wywołuje roztocze o nazwie nużeniec psi, głównie z gatunku Demodex canis. Jest to pajęczak o podłużnym kształcie i mikroskopijnych rozmiarach (0,3 mm długości i 0,04 mm szerokości). Bytuje w mieszkach włosowych i gruczołach łojowych większości psów jako jeden z elementów naturalnej fauny kolonizującej skórę zwierząt. Odżywia się łojem oraz zawartością komórek nabłonkowych. Nużeńcami nie można się zarazić. Przekazywane są szczeniętom przez matki w pierwszych dniach życia i od tej pory żyją na ich skórze, nie czyniąc gospodarzom żadnej krzywdy. Przyjmuje się, że to dzięki sprawnemu funkcjonowaniu układu odpornościowego psów liczba pasożytów utrzymuje się na stałym, bezpiecznym dla zwierzęcia poziomie. W czym więc problem? W tym, że niekiedy sytuacja wymyka się spod kontroli i pasożyty skóry u psa namnażają się. Wówczas ich populacja osiąga patologiczne rozmiary, wywołując stan zapalny i chorobę. Nużyca u psa – rodzaje i etymologia Lekarze weterynarii mówią o dwóch rodzajach choroby, rozróżnianych w zależności od wieku zwierzęcia. Nużyca u psa może przyjmować formy: młodzieńczą – zazwyczaj występuje u szczeniąt w wieku od 3 do 18 miesięcy. Przyczyna jej rozwoju jest nieznana, choć naukowcy nie wykluczają, że winę ponosi niedojrzały jeszcze układ odpornościowy;dorosłych psów – najczęściej występuje u zwierząt powyżej 4 roku życia i przebiega ciężej niż u szczeniąt. Bodźcem do jej rozwoju jest zazwyczaj inna choroba ogólnoustrojowa, która upośledza działanie układu immunologicznego, np. nowotwór lub schorzenie o podłożu hormonalnym. Czynnikiem odpowiedzialnym za to, że nużeniec u psa zaczyna gwałtownie się namnażać, jest najczęściej spadek odporności. To może przydarzyć się każdemu psu, na przykład po zabiegu albo zatruciu. Ponadto niektóre rasy mają genetyczną skłonność do rozwoju nużycy. Szczególnie predysponowane do niej są dobermany, shar pei, owczarki niemieckie, bulteriery, boksery, dogi, dalmatyńczyki, buldogi angielskie, bernardyny, west highland white terriery oraz american staffordshire terriery. Nużyca u psa – objawy Nużyca u psa – zdjęcia dobrze to unaoczniają – występuje też w dwóch postaciach: miejscowej (ogniskowej) – objawia się jako kilka (mniej niż pięć) zmian skórnych, wyraźnie odseparowanych od pozostałej powierzchni skóry. Najczęściej obserwuje się rumień, znaczny ubytek sierści w tych miejscach oraz łuszczenie skóry. Zmiany te nie swędzą ani nie bolą i często goją się samoistnie, w przeciągu maksymalnie dwóch miesięcy. Zdarza się jednak, że przechodzą w znacznie groźniejszą nużycę uogólnioną. Pojawiają się głównie na pysku, zwłaszcza w okolicach oczu, szyi oraz górnej części przednich łap, rzadziej na tułowiu. Miejscowa postać choroby dotyka najczęściej szczeniaki i bardzo młode psy;uogólnionej – dotyczy zarówno psów bardzo młodych, między 3. a 12. miesiącem życia, jak i starszych. Możemy o niej mówić, gdy zmiany skórne obejmują całą powierzchnię ciała zwierzęcia. Pojawiają się wyłysienia, zaczerwienienia skóry i stany zapalne, jak w przypadku miejscowej nużycy u psa; objawy obejmują jednak też grudki na skórze, powiększone węzły chłonne, obrzęki skóry oraz gorączkę. Postać uogólniona nużycy może powstać samoistnie lub rozwinąć się z postaci miejscowej. Istnieje ponadto nużyca palcowa, najczęściej towarzysząca postaci uogólnionej u dużych ras psów. W tym przypadku zmiany skórne zlokalizowane są na palcach lub w przestrzeniach między nimi. Nużyca u psa bywa też dzielona na krostkową i łuszczącą. W pierwszej z tych postaci występują krosty wypełnione ropą lub krwią, w przebiegu drugiej natomiast następuje intensywne łuszczenie skóry. Ze względu na bardziej skomplikowany obraz kliniczny wielu lekarzy weterynarii uważa jednak ten podział za zbyt uproszczony. Nużyca u psa – leczenie Diagnoza nużycy nie należy do trudnych. Najczęściej wykonuje się badania zeskrobiny skóry lub wyrwanego z sierści włosa z mieszkiem włosowym. Mogą one potwierdzić obecność nużeńców psich – zarówno postaci dorosłych, jak i jaj i larw. Zeskrobinę wykonuje się przy pomocy tępego skalpela lub szpatułki nasączonej olejem mineralnym, a następnie ogląda się ją pod mikroskopem. Czasami lekarz może zlecić wykonanie biopsji zmienionej chorobowo skóry. Dalsze postępowanie uzależnione jest od postaci zdiagnozowanej choroby. Miejsca nużyca u psa – terapia Nużyca u psa w łagodnej postaci miejscowej często w ogóle nie jest leczona. Właściciel musi jedynie obserwować zmiany i udać się do weterynarza, jeżeli nie ustąpią samoistnie. Jeśli terapia została jednak podjęta, w zależności od stopnia nasilenia zmian obejmuje stosowanie miejscowych preparatów roztoczobójczych;kąpiele w szamponach zawierających nadtlenek benzoilu;wprowadzenie leków lub szamponów przeciwgrzybiczych w przypadku dodatkowego zakażenia grzybami;podawanie antybiotyków w razie dodatkowego zakażenia bakteryjnego;wdrożenie środków stymulujących pracę układu immunologicznego oraz preparatów witaminowych. Pomimo nieestetycznych zmian, które powoduje nużyca u psa, leczenie nie jest skomplikowane. Dzięki prawidłowej terapii nużyca najczęściej ustępuje po ok. 4-6 tygodniach. Uogólniona nużyca u psa – leczenie Znacznie więcej wysiłku wymaga walka z uogólnioną postacią choroby, która obejmuje stosowanie: amitrazy – jest to substancja chemiczna używana do zwalczania kleszczy, roztoczy oraz wszy, np. występująca w obrożach przeciw kleszczom. Stosowana jest miejscowo pod postacią maści o stężeniu 0,05% substancji czynnej. Może wywoływać poważne skutki uboczne, takie jak wymioty, wzrostu poziomu cukru we krwi, apatia, a nawet zaburzenia rytmu serca;moksydektyny w połączeniu z imidaklopridem – występuje pod postacią preparatu spot-on. Ma znacznie łagodniejsze i rzadziej występujące skutki uboczne, do których należą wymioty, zaczerwienienie skóry i łojotok;oksymu milbemycyny – związek ten tylko w niektórych krajach europejskich zarejestrowany jest właśnie do leczenia nużycy. Podawany jest doustnie;izoksazoliny – stosunkowo nowa grupa leków, niezarejestrowana jeszcze do leczenia nużycy, ale dająca bardzo dobre efekty w badaniach wzajemnej oceny. Podawana w formie tabletki co 1–3 miesiące. Weterynarze często radzą też stosować szampony przeciwbakteryjne, które oczyszczają skórę i meszki włosowe. Bardzo istotnym elementem terapii jest też identyfikacja choroby podstawowej, przez którą pojawiła się nużyca u psa. Leczenie postaci uogólnionej może być długie i skomplikowane, co więcej – ponieważ nużyca ma tendencję do nawracania – terapię należy kontynuować przez półtora miesiąca po teście potwierdzającym wyleczenie. Podsumowanie Szybkie rozpoznanie i prawidłowe leczenie sprawiają, że nużyca u psa może całkowicie zniknąć. Pamiętaj, że każda zmiana skórna u twojego czworonoga powinna być obserwowana, a gdy nie zanika – pokazana lekarzowi weterynarii. W okresach osłabionej odporności warto też wspierać organizm psa probiotykami. Nużeniem u psów jest chorobą pasożytniczą, która jest znana także jako demodekoza. Przede wszystkim atakuje szczeniaczki do pierwszego roku życia oraz nierzadko schorowane oraz stare psy. Jak się objawia nużyca u psa? Co ją wywołuje? O chorobie Nużeniec u psów jest jedną z chorób, na którą może zachorować w zasadzie każdy pies. Nawet taki, o którego dbają właściciele oraz odwiedzają z nim regularnie weterynarza. W zasadzie każdy piesek ma różne pasożyty na skórze, a jednym z nich jest właśnie nużeniem u psów. Jest to pajęczak pochodzący z rzędu roztoczy. Dochodzi nim do zakażenia w pierwszych dniach życia naszego psa – podczas karmienia czy też wylizywania przechodzi właśnie od suczki na szczeniaczka. Na sam początek warto zaznaczyć, że nużeniem dla ludzi nie jest groźny. Poza organizmem gospodarza może przetrwać nie dłużej, aniżeli godzinkę. Nużeniec bytuje we włosowatych mieszkach, łojowych gruczołach oraz także w warstwie naskórka rogowej. Żywi się komórkami skóry oraz łojem, a u zwierzaka zdrowego w warunkach normalnych nie jest groźny. Żyje sobie i nie czyni psu jakiejś większej krzywdy. Wystarczy jednak spadek chwilowy odporności zwierzątka, aby nużeniec skorzystać z tej okazji i zaczął namnażać się gwałtownie. U psa wywołuje bardzo charakterystyczne objawy. Na dolegliwość tę jest narażony w zasadzie każdy pies. Jednak niektóre razy są narażone szczególnie na niego. Możemy wymienić takie rasy jak: dalmatyńczyk, bokser, bulterier, bernardyn, owczarek niemiecki, white terier, buldog angielski, dog czy też doberman. Nużeniec u psów i jego objawy Nużyca tak naprawdę dla bardzo różne objawu. Zależne są one od wieku naszego psa, jak i także samej postaci choroby. Miejscowa postać nużycy najczęściej dotyczy młodych psów. Jej objawy najczęstsze to łuszcząca się skóra, rumień, jak i także utrata miejscowa sierści szczególnie w okolicach pyska, oczu, na głowie, tułowiu, przednich łapach lub też na zewnętrznej stronie uszu. Na pewno nie swędzi. Chyba, że dojdzie w międzyczasie do zakażenia wtórnego bakteriami. W tej postaci nużycy dochodzi często do wyleczenia samoistnego. Niekiedy przeradza się jednak ona w nużycę uogólnioną. Takowa dotyczy psów pomiędzy trzecim a dwunastym miesiącem życia. Do niej chodzi wówczas, gdy ogniskowe zmiany rozlewają się na całe nasze ciało. Tak się zdarza na skutek infekcji wtórnych. Dochodzi także do powiększenia chłonnych węzłów. U znacznej części psów postać ta ulega wyleczeniu samoistnemu. Jednak jeśli tylko coś niepokojącego się dzieje należy się udać do weterynarza.

nużyca u psa objawy zdjęcia